Gewoon een plek waar je met je handen , je hoofd en je buik mag zijn. Waar we samenlezen en waar we met onze handen werken. Waar je mag zijn, mag mee praten, mag creëren. Gratis.
Zonder de druk van je meteen voor een jaar ergens in te schrijven. Ik droom al jaren van zo’n initiatief. Net als heel wat mensen die ik begeleidde en die tijdelijk – of wat langer – niet werken.
Gewoon een plek waar je met je handen , je hoofd en je buik mag zijn. Waar we samenlezen en waar we met onze handen werken. Waar je mag zijn, mag mee praten, mag creëren. Gratis.
Zonder de druk van je meteen voor een jaar ergens in te schrijven. Ik droom al jaren van zo’n initiatief. Net als heel wat mensen die ik begeleidde en die tijdelijk – of wat langer – niet werken.
Nu is er zo’n plek.
Uiteraard zijn er langdurig zieken die ten onrechte een uitkering ontvangen. In mijn praktijk heb ik die eigenlijk nog niet ontmoet. Elke week zie ik wel enkele mensen met het etiket ‘langdurig ziek’ in mijn praktijk. Sommigen herstellen na een burn-out, anderen hebben kanker overwonnen en dan zijn er nog de mensen die lijden aan onverklaarbare ziektes (door artsen al dan niet toegeschreven aan bovenmatige stress)).
Elk verhaal is anders en is altijd complex. Te complex voor een kort bericht. Toch licht ik er graag twee aspecten uit.
“Ik heb nog aan niemand durven te vertellen dat ik al een maand thuis ben.”