Gewoon een plek waar je met je handen , je hoofd en je buik mag zijn. Waar we samenlezen en waar we met onze handen werken. Waar je mag zijn, mag mee praten, mag creëren. Gratis.
Zonder de druk van je meteen voor een jaar ergens in te schrijven. Ik droom al jaren van zo’n initiatief. Net als heel wat mensen die ik begeleidde en die tijdelijk – of wat langer – niet werken.
Een interview over mijn leesbevorderingskant in Gazet van Antwerpen, bij de start van de Jeugdboekenmaand 2024. Dé fijnste maand van het jaar, dé maand waarin zoveel bibliotheken, scholen, organisaties en gezinnen samen genieten van boeken.
Ik deel het artikel graag:
“Met affiches en met beelden van vroeger. En met een harde kaft. Dus vierenkleurendruk.” Toen ik Peter Schoenaerts van uitgeverij Boeklyn contacteerde, was ik daar heel sterk van overtuigd: als ik nog eens een boek zou schrijven voor NT2-leerders, dan alleen een boek dat er mooi uitziet. In kleur. Met veel verhalen.
En kijk, Peter stond meteen open voor de plannen en ging op zoek naar een vormgever. Jacky Van Heyst uit Nederland had al eerder voor de doelgroep boeken vormgegeven en ze had meteen een resem goede visuele ideeën.
Ze heten Emil, Fereh, Hanane, Keltoum, Liana, Loic, Siham en Wil.
Ze zijn tussen 18 en 25 jaar oud.
Ze wonen in of rond Antwerpen, studeren, werken, zitten ergens daartussen of combineren. Ze zijn jong en samen vormen ze een geweldige doorsnede van de jonge Antwerpse bevolking. Wat ze absoluut allemaal gemeen hebben? Ze lezen. Sommigen alleen fictie, sommigen zweren bij non-fictie.
Wat gaan we morgen doen?
Volgende week?
Volgend jaar?
Waar kunnen we ons wassen?
Als heel ons land Hugo Claus herdenkt, presenteren we met extra veel eerbied en plezier zijn teksten tijdens SamenLezen. Zo ook vorige week in Brussel, in een groep met mensen met psychische kwetsbaarheid. We lezen een heel gekend gedicht van Claus:
Vrijdagnamiddag, de sneeuw maakt dat ik twee keer wegglijd voordat ik binnenwandel, mijn jas over een stoel hang en rondkijk of ik bekende gezichten zie. Zelfs in dit weer schuiven we met ons zessen aan tafel, en er komt nog een telefoontje van een samenlezer die laat weten dat hij zich niet door de witte vlokken waagt.
H. schuift vandaag voor het eerst mee aan, en heeft mij zonet al aan een reeks vragen onderworpen. Waarom werk ik met boeken? Wat betekent lezen voor mij, en voor de wereld? Hij monkellacht als ik antwoord dat literatuur de mooiste gids voor het leven kan zijn, en dat lezen voor mij zoiets is al ademen.
Hoe doe jij dat, een lezing geven over jouw boek voor mensen die minder goed Nederlands praten? “Gewoon”, antwoord ik dan. “Ik breng mijn boek mee en de kamishibai-versie met grote foto’s. Ik vraag om de stoelen in een halve cirkel te zetten. Ik vertel dat ik blij ben dat ze mij hebben uitgenodigd. En af en toe pas ik woorden aan.”
Ik ben op bezoek in een centrum voor basiseducatie. Zij is midden 20 en heeft in België leren lezen. Met een verlegen lach en tegelijkertijd ook met overtuiging vertelt ze dat ze graag een kinderboek wil schrijven, om de kinderen te vertellen over het leven in Soedan.
Kijk es aan! Vorige week stond ik in De Morgen en mocht ik vertellen welke boeken mee mijn leven, zowel professioneel als privé, vormgeven. Natuurlijk ben ik superblij dat De Morgen mij hiervoor belde. Ik kreeg ook veel reacties op het stuk.
Op donderdag 11 mei 2017 vertelden Marijke Sanctorum en ikzelf over het bijzondere verhaal van Samenlezen in Antwerpen, op ‘De kracht van vertellen’, een avond à la TED-talk in een volle Permekebibliotheek. We wilden vooral de stem van de deelnemers vertolken, en daarom hebben we maandenlang uitspraken van deelnemers verzameld en die als dialoog gebracht. En dat werkte! Enkele deelnemers zaten in de zaal, herkenden zichzelf en gingen daarover tijdens het drankje achter in gesprek met anderen.