Vertel gewoon dat je thuiszit met een burn-out

“Ik heb nog aan niemand durven te vertellen dat ik al een maand thuis ben.”

“Zaterdag gaan mijn partner en ik eten met vrienden. Ze praten altijd over het werk. Ik durf niet te vertellen dat ik een burn-out heb.”

“Daarstraks heb ik aan mijn bomma verteld dat ik ben uitgevallen op het werk. Ze begreep mij, en dat heeft mij deugd gedaan.”

Telkens weer stappen mensen mijn coachpraktijk binnen die aan niemand/aan bijna niemand/alleen aan die ene vriendin hebben verteld dat ze op ziekteverlof zijn door een burn-out. Soms zijn ze een week thuis, soms een maand, soms een half jaar. Een half jaar, echt waar.

Allemaal schamen ze zich, omdat ze uitgevallen zijn. Ze zullen denken dat ik zwak ben, dat ik mijn job niet goed kan, dat ik oud ben, dat ik niet goed genoeg ben, dat ik profiteer van het systeem.

Wie proberen we te zijn voor onze omgeving?

Ik vraag dan bijvoorbeeld wat ze zouden doen als hun zoon of dochter thuiszit, na een crash op het werk. “Ik zou meteen voor hen willen zorgen, soep maken, babbeltje doen. Dat ze maar afkomen.”

Als we er willen zijn voor mensen die het moeilijk hebben, wat maakt dan dat het zo moeilijk is om over jezelf te vertellen? Gegarandeerd wil iemand anders ook voor jou zorgen. Het eerste coachingsgesprek wordt meteen emotioneel. En we vertrekken naar de essentie: wie willen we zijn, wie proberen we te zijn voor onze omgeving, en hoezeer wringt dat?
Dat het wringt, is logisch. Anders was die persoon mijn coachpraktijk niet binnengestapt. Dat we dit samen zullen aanpakken, dat is ook logisch. Dat is immers één van de (vele) doelen waarom iemand een coach opzoekt.

Zoveel mensen zijn afwezig

Vaak denkt iemand dat alleen zij of hij uitvalt met als diagnose burn-out. Was dat maar waar. Vorige week vertelde onderzoek opnieuw dat sinds 2014 liefst 20% meer mensen langdurig afwezig is op het werk. Grootste oorzaak van afwezigheid zijn de psychische klachten: stress en burn-out.

Zoveel mensen zitten thuis. Ze voelen zich zwak, afgewezen, zijn bang dat anderen over hen oordelen en hen profiteurs vinden. Terwijl ze net een voorbeeld kunnen zijn.

Als jij vertelt wat er met jou gebeurd is, zal je gesprekspartner zelf zijn verhaal doen. Je zal versteld staan hoeveel herkenning je krijgt. Ouders, vrienden, die andere papa aan de schoolpoort of die buurvrouw: jullie zijn met velen.

Schaamte vreet energie

Zwijgen over wat er met je aan de hand is, vreet energie. Dat is typisch voor schaamte. Net die energie zoeken we samen terug in coaching. Is het daarom nodig om aan iedereen te vertellen wat er met je gebeurt en hoe je je voelt? Natuurlijk niet. Het doet wel goed om aan enkele mensen te vertellen.

Start klein. Start.

1. Vertel aan iemand bij wie je je meestal goed voelt, wat er aan de hand is met jou.
2. Voel wat het met je doet. Grote kans dat je opluchting voelt. En dat je voelt dat je mag zijn wie je bent.
3. Huilen mag.

Zoveel mensen vallen uit. Sommigen voor een korte periode, anderen voor een langere periode. Het is goed om het daarover te hebben.

Deze blog verscheen eerder op I ♥ my job, waarvoor ik werk als loopbaancoach en I ♥ my job-architect