Vrijdagnamiddag, de sneeuw maakt dat ik twee keer wegglijd voordat ik binnenwandel, mijn jas over een stoel hang en rondkijk of ik bekende gezichten zie. Zelfs in dit weer schuiven we met ons zessen aan tafel, en er komt nog een telefoontje van een samenlezer die laat weten dat hij zich niet door de witte vlokken waagt.
H. schuift vandaag voor het eerst mee aan, en heeft mij zonet al aan een reeks vragen onderworpen. Waarom werk ik met boeken? Wat betekent lezen voor mij, en voor de wereld? Hij monkellacht als ik antwoord dat literatuur de mooiste gids voor het leven kan zijn, en dat lezen voor mij zoiets is al ademen.
Tweetalig samenlezen, dat is springen van Frans naar Nederlands, van “les soirs bleus d’été” naar “het zomers avondblauw”. Lees meer
Hoe doe jij dat, een lezing geven over jouw boek voor mensen die minder goed Nederlands praten? “Gewoon”, antwoord ik dan. “Ik breng mijn boek mee en de kamishibai-versie met grote foto’s. Ik vraag om de stoelen in een halve cirkel te zetten. Ik vertel dat ik blij ben dat ze mij hebben uitgenodigd. En af en toe pas ik woorden aan.”
Als alle deelnemers aan een gesprek Nederlands leren, dan is dat aanpassen. Dan gebruik ik nog wat vaker armen en handen en voeten. En praat ik bewust in vertragingsmodus. Sommige thema’s raken we minder aan. En even vaak heb ik gemerkt dat net vertragen en verstillen, zorgen voor een diep gesprek.
Ze is midden 20 en heeft in België leren lezen. Met een verlegen lach en tegelijkertijd ook met overtuiging vertelt ze dat ze graag een kinderboek wil schrijven, om de kinderen te vertellen over het leven in Soedan.
Hij is 16 en vertelt aan zijn medeleerlingen dat hij later graag wil trouwen en kinderen wil krijgen met een lieve vrouw. Zijn medeleerlingen zie ik twijfelen en dan besluiten om niet te beginnen lachen. De klasgenoot zegt het te plechtig om tienergegiechel (dat de rest van de lezing wel aanwezig is) los te laten op zijn trouwplannen. Lees meer