“Ik wil een job vinden die ik graag doe tot aan mijn pensioen.”
Ze kijkt mij aan met iets van vastberadenheid in haar ogen. Iets van wanhoop, ook.
Ik twijfel even, besluit dan toch te grinniken en zeg dat ik mij moeilijk kan voorstellen dat uitgerekend zij, begin 30, met heel veel plannen, de komende 30 jaar op dezelfde job zal zitten.
Ze grinnikt even mee, twijfelend. De vorige keer dat we elkaar zagen, hebben we samen uitgezocht dat ze graag mee iets uitbouwt, veel kansen ziet, een stevige creatieveling is en op het punt staat om zich voor twee cursussen tegelijk in te schrijven. Lees meer
Vrijdagnamiddag, de sneeuw maakt dat ik twee keer wegglijd voordat ik binnenwandel, mijn jas over een stoel hang en rondkijk of ik bekende gezichten zie. Zelfs in dit weer schuiven we met ons zessen aan tafel, en er komt nog een telefoontje van een samenlezer die laat weten dat hij zich niet door de witte vlokken waagt.
H. schuift vandaag voor het eerst mee aan, en heeft mij zonet al aan een reeks vragen onderworpen. Waarom werk ik met boeken? Wat betekent lezen voor mij, en voor de wereld? Hij monkellacht als ik antwoord dat literatuur de mooiste gids voor het leven kan zijn, en dat lezen voor mij zoiets is al ademen.
Tweetalig samenlezen, dat is springen van Frans naar Nederlands, van “les soirs bleus d’été” naar “het zomers avondblauw”. Lees meer
Hoe doe jij dat, een lezing geven over jouw boek voor mensen die minder goed Nederlands praten? “Gewoon”, antwoord ik dan. “Ik breng mijn boek mee en de kamishibai-versie met grote foto’s. Ik vraag om de stoelen in een halve cirkel te zetten. Ik vertel dat ik blij ben dat ze mij hebben uitgenodigd. En af en toe pas ik woorden aan.”
Als alle deelnemers aan een gesprek Nederlands leren, dan is dat aanpassen. Dan gebruik ik nog wat vaker armen en handen en voeten. En praat ik bewust in vertragingsmodus. Sommige thema’s raken we minder aan. En even vaak heb ik gemerkt dat net vertragen en verstillen, zorgen voor een diep gesprek.